Θέλουμε Μάνατζερ και ΟΧΙ κατόχους ΜΒΑ

Θέλουμε Μάνατζερ 
και 
ΟΧΙ Kατόχους ΜΒΑ

1. Ποια είναι τα λάθη του σημερινού Εκπαιδευτικού Συστήματος;
2. Ποιοι μπορούν να γίνουν Ικανοί Μάνατζερ και γιατί δεν βρίσκονται στις σχολές Διοίκησης Επιχειρήσεων;
3. Γιατί όταν το Μάνατζμεντ χαρακτηρίζεται ταυτόχρονα ως Τέχνη, Επιστήμη και Τεχνική, οι Σχολές εστιάζουν κυρίως στην Επιστήμη;
4. Είναι έτοιμοι οι πτυχιούχοι των Σχολών Διοίκησης Επιχειρήσεων να αποδώσουν σε Διοικητικά Καθήκοντα όταν προσλαμβάνονται σε μία εταιρεία;
5. Μήπως οι Σχολές Διοίκησης Επιχειρήσεων «Διαβρώνουν» την Εκπαίδευση, τις Διοικητικές Διαδικασίες, τις Επιχειρήσεις, ακόμη και τον Κοινωνικό Ιστό;
6. Γιατί οι περισσότερες προσπάθειες Αναμόρφωσης του Συστήματος Εκπαίδευσης στη Διοικητική Επιστήμη δεν έχουν ουσιαστικά αποτελέσματα;

Κάθε μία δεκαετία σχεδόν……. ένα εκατομμύριο απόφοιτοι των Σχολών Διοίκησης Επιχειρήσεων εισέρχονται στην αγορά εργασίας. Έπειτα από σπουδές δύο χρόνων νιώθουν έτοιμοι να Διοικήσουν Ανθρώπους που διαθέτουν πολλαπλάσια γνώση από τους ίδιους και επιπλέον διαθέτουν πολύτιμες εμπειρίες που αποκτήθηκαν στην πράξη!

Δυστυχώς, όσοι δεν διαθέτουν τα τυπικά προσόντα υποβαθμίζονται και υποτάσσονται στην Ηγεσία αυτών που ουσιαστικά δεν θα έπρεπε να Διοικούν. Ο μεταπτυχιακός τίτλος ΜΒΑ (Master in Business Administration) εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1908 και η τελευταία ουσιαστική Αναμόρφωση των προγραμμάτων μεταπτυχιακών σπουδών πραγματοποιήθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1950.

Είναι πλέον καιρός να γίνουν κάποιες αλλαγές.

Με το υπάρχον «Σύστημα Εκπαίδευσης» το μόνο που εξασφαλίζεται είναι: Ακατάλληλα άτομα να εκπαιδεύονται με λανθασμένο τρόπο και να αποκτούν γνώσεις, οι πιθανότητες των οποίων να τις εφαρμόζουν τα πρώτα είκοσι χρόνια της καριέρας τους περιορίζονται στο ελάχιστο.

Υπάρχουν όμως καλύτερες προτάσεις. Ο καθηγητής Henry Mintberg σχεδίασε ένα Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα με την ονομασία International Masters in Practicing Managenent, που δίνει λύσεις σε πολλά από τα προβλήματα που συνδέονται με τα παραδοσιακά προγράμματα Εκπαίδευσης που διατείνονται ότι προετοιμάζουν τους Μάνατζερ του αύριο, ενώ στην ουσία προετοιμάζουν αναλυτές έτοιμους να εφαρμόσουν τις ίδιες τυποποιημένες τεχνικές σε οποιαδήποτε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες της!

Η νέα φιλοσοφία που προτείνει ο Henry Mintberg, ενοποιεί πέντε (5) βασικούς άξονες - Στοχασμός, Ανάλυση, Ολιστική Προσέγγιση, Συνεργασία, Δράση - και όχι μόνο παράγει Ικανούς Μάνατζερ, αλλά εξασφαλίζει οφέλη στις εταιρείες και την κοινωνία.

Λάθος Άνθρωποι

Τα παραδοσιακά προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων υποκρίνονται ότι μεταμορφώνουν σε Μάνατζερ ανθρώπους που δεν διαθέτουν καμία Εμπειρία ούτε Αποδεδειγμένες Ηγετικές Ικανότητες.

Οι Ηγετικές Ικανότητες είναι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό και το να προσπαθεί κανείς να τις διδάξει είναι σαν να προσπαθεί να διδάξει ψυχολογία σε κάποιον που δεν έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του άλλο άνθρωπο.

Όντας περισσότερο Τέχνη παρά Επιστήμη, όταν το Μάνατζμεντ συνδυάζεται με την πείρα γίνεται Εφαρμόσιμη Πρακτική. Οι άπειροι φοιτητές δεν μπορούν να εκτιμήσουν τη Λειτουργική πλευρά του Μάνατζμεντ με αποτέλεσμα να εστιάζουν στην Επιστημονική του πλευρά (την Ανάλυση) που αποτελεί και τη βάση των περισσότερων Προγραμμάτων Σπουδών.

Το Μάνατζμεντ αντιμετωπίζεται ως ένα επάγγελμα το οποίο μπορεί κανείς να μάθει χωρίς να απαιτείται καμία εμπειρία και στη συνέχεια να το ασκήσει σε οποιαδήποτε περίσταση.

Και όμως. Το Μάνατζμεντ είναι μία Δραστηριότητα που εξαρτάται απόλυτα από το άμεσο περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργεί και απαιτεί ξεκάθαρο Ηγετική Προφίλ το οποίο πέρα από τη Σταθερότητα των αποφάσεων του, πρέπει να συνδυάζει και την απαιτούμενη ισορροπημένη ευκαμψία, όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν, χωρίς όμως να χάνει ίχνος από το στοιχείο της «Σταθερότητας» του Ηγέτη που το Διευθύνει! Αυτά τα γνωρίσματα δεν τα θέτει ως προϋπόθεση καμία Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων.

Ο οποιοσδήποτε καλός και επιμελής μαθητής, γίνεται δεκτός και μαθαίνει πώς να Σχεδιάζει στο χαρτί Στρατηγική και Λειτουργική Διοίκηση μέσα από μια αναρίθμητη πληροφόρηση και Ανάλυση εκατοντάδων καθηγητών Διοίκησης Επιχειρήσεων, ο καθένας εκ των οποίων σίγουρα προσθέτει συγκεντρωτικές πολύτιμες γνώσεις, δημιουργεί όμως ταυτόχρονα και μεγάλη σύγχυση στους μαθητές με τον καταιγισμό των χιλιάδων μηνυμάτων που εισπράττουν!

Αντιθέσεις

Αν και οι αναγνωρισμένες Σχολές Διοίκησης Επιχειρήσεων πριν δεχτούν μαθητές για το ΜΒΑ πτυχίο απαιτούν εργασιακή εμπειρία κατά μέσο όρο τέσσερα χρόνια, οι εμπειρίες σπάνια αφορούν

Διοικητικά Καθήκοντα! Η συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα συνήθως προσπαθεί να αποκοπεί από τις ρίζες και το οικογενειακό περιβάλλον, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την ουσία του Μάνατζμεντ που εστιάζει στην Ανάληψη Ευθυνών και όχι την Αποποίηση τους.

Συνήθως τα άτομα που επιλέγουν να παρακολουθήσουν σπουδές Διοίκησης Επιχειρήσεων είναι ανυπόμονα, με Αναλυτική σκέψη και τάση Ελέγχου, ενώ στόχος τους είναι να αναρριχηθούν.

Ακόμη χειρότερα, συχνά εγκαταλείπουν τον τομέα στον οποίο έχουν αποκτήσει εμπειρία. Από την άλλη, η απαίτηση για υψηλές επιδόσεις στο τεστ GMAT (Graduate Management Admission Test) δίνει βάρος μόνο στην Επιστημονική Πλευρά αδιαφορώντας για το Ηγετικό Προφίλ και τις Δεξιότητες που χαρακτηρίζουν έναν καλό Μάνατζερ.

Το 1932 ο Alfred North Whitehead εισήγαγε την έννοια του Πάθους για Επιχειρηματικότητα, κάνοντας το διαχωρισμό από την Επιθυμία για την απόκτηση πλούτου.

Το 1971 ο Sterling Livingston διατύπωσε την άποψη ότι ελάχιστοι είναι οι Άνθρωποι που έχουν τη θέληση να Διοικήσουν - να καλλιεργήσουν την Επιτυχία των άλλων σε βάρος της δικής τους.

Η πρώτη έννοια αναφέρεται στη βέλτιστη αξιοποίηση των Πόρων, ενώ η δεύτερη στην αξιοποίηση του Ανθρώπινου Δυναμικού.

Το πρόβλημα είναι τα περισσότερα Άτομα που έχουν Πάθος για Επιχειρηματικότητα δεν έχουν τη θέληση να Διοικήσουν!

Δυστυχώς οι σχολές Διοίκησης Επιχειρήσεων είναι γεμάτες από παρόμοια άτομα.

Είναι γεγονός ότι μπορούν να Διακριθούν ως Επενδυτικοί Σύμβουλοι ή Χρηματοοικονομικοί Αναλυτές, και πολλοί ακολουθούν τέτοιες καριέρες, ωστόσο το ίδιο δεν ισχύει στην Πρακτική της Διοίκησης.

Δυστυχώς οι περισσότεροι που φιλοδοξούν να Διοικήσουν Μεγάλες Εταιρείες σε μεγάλο ποσοστό αποτυγχάνουν στο έργο τους.

Χρειαζόμαστε Ηγέτες με Δεξιότητες Διαχείρισης του Ανθρώπινου Δυναμικού και όχι Επαγγελματίες με Ακαδημαϊκά Πτυχία. Ιδιαίτερα στους μεγάλους Οργανισμούς, η επιτυχία δεν εξαρτάται τόσο από αυτά που κάνουν οι Μάνατζερ, αλλά από αυτά που βοηθούν τους άλλους να τα κάνουν!

Λανθασμένη Εκπαίδευση

Τι στιγμή που έχεις Λάθος Ανθρώπους, δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να τους βοηθήσεις να αναπτυχθούν. Οι φοιτητές αποκτούν μία εσφαλμένη αίσθηση του Μάνατζμεντ και την αναπαράγουν στις εταιρείες στις οποίες προσλαμβάνονται.

Από την άλλη, η Λανθασμένη Εκπαιδευτική προσέγγιση είναι τόσο περιχαρακωμένη, ώστε ακόμη και όταν τα κατάλληλα άτομα παρακολουθούν Σπουδές Διοίκησης Επιχειρήσεων, μαθαίνουν Λάθος Πράγματα!

Το πρώτο πανεπιστήμιο που δημιούργησε πρόγραμμα μεταπτυχιακών Σπουδών στις Επιχειρήσεις ήταν το Dartmouth το 1900, ενώ το 1908 ακολούθησε το Harvad που προσέφερε το πρώτο πρόγραμμα μεταπτυχιακών Σπουδών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων.

Καθώς και άλλα πανεπιστήμια άρχισαν να προσφέρουν αντίστοιχα Προγράμματα, η υποδοχή από την Επιχειρηματική Κοινότητα ήταν μάλλον χλιαρή.

Προς το μέσο του αιώνα εμφανίστηκε ως νέα Εκπαιδευτική Μέθοδος η Μελέτη Περιπτώσεων (case study), η οποία αν και υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των φοιτητών δεν ευνόησε τον τομέα της έρευνας.

Μετά τη δεκαετία του 1950 το ενδιαφέρον για την Ακαδημαϊκή Έρευνα αναζωπυρώθηκε ενώ στο επίκεντρο βρέθηκαν οι Οικονομικές Σπουδές παραμερίζοντας τη Διοικητική Επιστήμη. Τα Προγράμματα Σπουδών κάλυπταν συγκεκριμένους τομείς, όπως Οικονομικά, Επιχειρηματικότητα, και Μάρκετινγκ, αλλά δεν κάλυπταν τον τομέα της Διοίκησης.

Τελικά, το Μάνατζμεντ προστέθηκε στο πρόγραμμα Σπουδών ως «Στρατηγική», αλλά αντί να αντιμετωπιστεί ως σύνθεση της Επιχειρηματικής Γνώσης και των «Ήπιων Δεξιοτήτων», των Δεξιοτήτων δηλαδή που έχουν να κάνουν με την Κατανόηση και την Επιρροή της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς, αντιμετωπίστηκε ως μία ακόμη Λειτουργία που έπρεπε να Αναλυθεί!

Τo Μοντέλο Διοίκησης που διαμορφώθηκε ήταν Εστιασμένο στην Ανάλυση και περιορίστηκε στη Λήψη Αποφάσεων. Ωστόσο, η Διαδικασία Λήψης Αποφάσεων σε μεγάλο βαθμό απαιτεί την ανάπτυξη «Ήπιων Δεξιοτήτων» για τον εντοπισμό των προβλημάτων, την εξέταση των διαφορετικών επιλογών, και την Ανάπτυξη ολοκληρωμένων λύσεων. Οι καθηγητές είτε δεν είναι σε θέση, είτε δεν θέλουν να διδάξουν τις «Ήπιες Δεξιότητες», ενώ οι νεαροί φοιτητές δεν είναι έτοιμοι να τις μάθουν. Τα προγράμματα των σχολών Διοίκησης Επιχειρήσεων εστιάζουν σε αυτό που μπορούν να διδάξουν - την Αξιολόγηση των Εναλλακτικών Λύσεων, μία ιδιαίτερα περιορισμένη αντίληψη του Μάνατζμεντ. Οι φοιτητές μαθαίνουν να Αναλύουν και Διδάσκονται τεχνικές Γενικής Χρήσης, αλλά δεν μαθαίνουν να αναλαμβάνουν Ευθύνες για την Αντιμετώπιση Συγκεκριμένων Καταστάσεων.